Son moitas a crenzas arraigadas na Igrexa e na relixión, pero cabe destacar aquelas vencelladas á parroquia de San Campio de Entins, tan mística e tradicional.

Os devotos máis mozos, desde o principio dos tempos, acreditan a San Campio unha boa estancia no momento que partían cara o servizo militar. Dise que isto se debía a que esta santo adicou a súa vida á militancia.

Aparte desta devoción relacionada coa milicia, San Campio tamén atende peticións taumatúrxicas, como dores de cabeza e de carácter nervioso.

Hai testimonios de xente que afirma que a súa curación é grazas a este santo miragreiro, ó cal se lle fai honra en dúas festividades ó longo do ano. Unha o primeiro domingo de xullo, e a outra, con máis afluencia, o 29 de septembro na que numerosos romeiros chegan o día anterior e pasan a noite no atrio da igrexa, ou nalgunha casa dos veciños que se prestan a deixarlles aloxamento.

Unha curiosidade deste santuario é que non dispón dunha fonte, recurso con tanta tradición ó que se lle outorgan virtudes máxicas.

Pero no santuario da Virxe do Rial, parada obrigada polos romeiros, atopámonos cunha fonte na que tódolos paisanos se lavan as mans e a cara, para a continuación, cumprir cunha serie de rituais antes de seguir ata o seu destino.

O curioso é que para poder seguir, estos deben darse nove golpes na pedra mollada ou na chave do templo. Hainos quen prefiren mollar un pano e deixalo alí, simbolizando o desprendemento dos males.

Unha vez pasada esta fase, deben dar unha volta en torno ó cruceiro veciño, facendo seis xiros nun sentido e tres noutro, ata rematar bicándose uns ós outros e batendo a testa co pé do cruceiro.

Catro complicadas fases das que non todos saen ilesos.

Unha vez cumpridos estos requisitos chegamos a San Campio, onde tamén se deben facer varios rituais.

Damos comezo coa inxesta do aceite da lámpada que alumea ó santo, para logo dar sete voltas darredor dos cruceiros da parroquia e rematar vomitando cavelos, previamente inxeridos, na porta da Igrexa.

¿Cómo se vos queda o corpo logo de ler estas ofrendas?

Hoxe en día poucas son as tradicións que se seguen conservando, pero unha das vixentes é aquel ana que os devotos pasan medallas, rosarios ou panos polos obxectos relixiosos para logo poñelos en contacto con aqueles familiares ou coñecidos que non puideron ir á romería.

Outra tradición é oír cantar ós romeiros e ós habitantes da parroquia cantigas populares e en especial unha adicada ó santo, que describe a vida deste.

A pesares de que son moitas as crenzas das que non se comprobaron a súa veracidade, hai testemuñas que nos contan casos reais que pasaron na parroquia relacionados con estes dogmas, coma a dun rapaz que se cría que estaba posuído, xa que chegou ó santuario atado de pés e mans debido á resistencia anormal que este facía. Metérono na igrexa onde lle practicaron varios rituais, coma beber o aceite da lámpada e inxerir cavelos para logo vomitar e expulsar o mal que tiña no corpo.

Unha vez feito isto, o mozo saiu da igrexa tranquilo, coma se nada pasara…¡Abraiante!

Outra anécdota que nos contan é a dos males de ollo que despois de visitar ó santo desaparecían. Creádelo ou non, hai persoas no pobo que contan isto como vivencias inesquecibles e inmutables.

Que vos parece? Estades preparados para acudir á Romaría de San Campio?

Tamén hai mitos acerca do santo sobre o seu pasado, dise que este foi ao servicio militar e morreu na guerra, por iso agora está enterrado en San Orente.

Outro mito que se conta, moito máis gracioso, é que os habitantes de San Campio tiñan que afeitar ó santo xa a que a este crecíalle o pelo…¡meu deus!