¿Moito fume? pouco lume

Donde hai lume, hai fume

¡Fuxir do lume e caer na borralla!

Leña torta, co lume se endereita

Quen non ten rabo de palla, non lle ten medo ao lume

Son só algúns dos máis coñecidos e repetidos refráns galegos que fan referencia ó lume.

E é que o lume encandeou a humanidade dende o principio dos tempos. Dende o seu descubrimento, o home sentiuse protexido, non só porque contaba agora con un medio para quecerse, cociñar, axudar á caza e defenderse de bestas, se non que ademáis, gracias ó lume, o home puido construir e destruir, e darredor del vivirían e crecerían moitas xeracións.

No imaxinario popular galego, xa dende o tempo dos celtas, o lume foi orixe de contos e lendas. E é que Galicia continúa a ser un país de profundas crenzas pagano-cristianas. A presenza do sagrado atópase aínda a día de hoxe en elementos como as pedras, os ríos, as fontes, pero tamén nas árbores, na leña, no lume, unha cultura popular trasmitida de xeración en xeración en “púlpitos e lareiras” como xa nos decía Vicente Risco.

Tamén Murguía falaba do culto que os celtas facían da auga, do lume, das árbores, da natureza; as festas que se fan arredor do lume ou nas que o lume adquire un rol trascendental, como as festas de San Xoán.

En Cabanas sen Barreiras queremos continuar coa tradición e rendir o nosa particular homenaxe á leña, ó lume, a natureza que nos garante o poder quecernos, e este vídeo é mostra diso.

Na finca da Quintela estamos a retirar algúns piñeiros, eucaliptos e con moita mágoa, algún carballo, manobra precisa para facer sitio para a instalación das cabanas. Con todo, estas árbores caidas serán ben aproveitadas, xa que estamos a facer leña con elas, e almaceándoa no noso cabanote, para que despois, durante as frías noites de inverno, se poida prender un bo lume nas lareiras das cabanas.