No eido do rural de Galicia, e tantos outros lugares, trabállase o ferro desde tempos remotos. Tal é así, que o oficio de ferreiro está a ser considerado xa coma un oficio tradicional e é unha mágoa, pero este oficio milenario, estase a perder. O oficio de ferreiro sempre foi un dos máis cotizado nas aldeas galegas, xa que do traballo destes homes (case sempre eran homes), saían as ferramentas coas que traballarían o resto dos aldeáns, quer labregos, gandeiros, carpinteiros, quer ferramentas destinadas para o traballo no fogar.

Este oficio é un dos máis antigos que se coñecen. Totalmente primordial nas zonas rurais, sen el tería sido imposible manter os equipamentos de labranza en boas condicións, dificultando o traballo de moitos labregos. Ó ferreiro acudíase cando se precisaba arranxar calquer ferramenta de labranza, ou poñer novas ferraduras.

O ferreiro, ese artesán que reúne forza, inxeino e destreza, para dar golpes de martelo de xeito que convirten cachotes de ferro en auténticas pezas de labranza e útiles para casa, case un alquimista!

Din que os ferreiros, soían vivir un chisco aillados, e na penumbra para distinguir a cor do ferro (vermello, laranxa, amarelo…). Deste aillamento, comezaron a desenvolver unha propia linguaxe, un xeito de falar propio deste gremio, tal como existen outras linguaxes propias doutros gremios como a linguaxe dos albañís ou dos oleiros, ou o coñecido barallete. 

Esta semana visitounos Juan Mata, o ferreiro de Outes, que veu a dar os últimos toques na instalación das Cabanas. Non utiliza xerga, e leva elementos de protección, ferramentas novas…pero sigue a manter o espírito dos antigos ferreiros. Deixámosvos con el.